Μελέτη για το αβοκάντο και την θεραπεία της λευχαιμίας
Αβοκάντο, λευχαιμία, θεραπεία, έρευνα, ιδιότητες
Μια ένωση στο αβοκάντο θα μπορούσε να προσφέρει έναν τρόπο βελτίωσης της θεραπείας της λευχαιμίας, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Guelph.
Η ένωση στοχεύει ένα ένζυμο που οι επιστήμονες έχουν αναγνωρίσει για πρώτη φορά ως κρίσιμο για την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων. Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Blood με την μελέτη να επικεντρώνεται στην οξεία μυελογενή λευχαιμία (AML). Η οποία είναι η πιο καταστροφική μορφή λευχαιμίας. Οι περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζονται σε άτομα άνω των 65 ετών. Με λιγότερο από το 10% των ασθενών να επιβιώνουν πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση.
Τα λευχαιμικά κύτταρα έχουν υψηλότερες ποσότητες ενός ενζύμου που ονομάζεται VLCAD και εμπλέκεται στον μεταβολισμό τους, σύμφωνα με ο Spagnuolo. “Το κύτταρο εξαρτάται από αυτό το μονοπάτι για να επιβιώσει”, λέει, εξηγώντας ότι η ένωση είναι πιθανός υποψήφιος για φαρμακευτική θεραπεία. «Είναι η πρώτη φορά που το VLCAD έχει αναγνωριστεί ως αιτία καρκίνου».
Η Έρευνα
Η ομάδα του μελέτησε διατροφικές ενώσεις μεταξύ πολλών ενώσεων, αναζητώντας ουσίες που θα μπορούσαν να αναστέλλουν το ένζυμο. “Αποδεικνύεται ότι το καλύτερο προέρχεται από το αβοκάντο”, δηλώνει ο Spagnuolo. Προηγουμένως, το εργαστήριό του μελέτησε την αβοκατίνη Β, ένα μόριο λίπους που βρέθηκε μόνο στα αβοκάντο, για την πιθανή χρήση του στην πρόληψη του διαβήτη και στον έλεγχο της παχυσαρκίας. Τώρα, ο Spagnuolo είναι πρόθυμο να το δει να χρησιμοποιείται σε ασθενείς με λευχαιμία. “Το VLCAD μπορεί να είναι ένας καλός δείκτης για τον εντοπισμό ασθενών κατάλληλων για αυτόν τον τύπο θεραπείας. Μπορεί επίσης να είναι δείκτης για τη μέτρηση της δραστηριότητας του φαρμάκου”, λέει. “Αυτό θέτει τα θεμέλια για μια πιθανή χρήση αυτού του μορίου σε κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.”
Επί του παρόντος, περίπου οι μισοί από τους ασθενείς άνω των 65 που έχουν διαγνωστεί με AML λαμβάνουν θεραπεία. Άλλοι μπορεί να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία, αλλά οι φαρμακευτικές αγωγές είναι τοξικές και μπορεί να καταλήξουν να σκοτώνουν ασθενείς. “Υπήρξε μια κίνηση στην αναζήτηση λιγότερο τοξικών φαρμάκων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν.” Αναφερόμενος σε προηγούμενες εργασίες με τη χρήση αβοκατίνης Β για τον διαβήτη, ο Spagnuolo σημειώνει. “Ολοκληρώσαμε μια ανθρώπινη μελέτη με αυτό ως συμπλήρωμα από του στόματος. Καταφέραμε να δείξουμε ότι οι σημαντικές ποσότητες ήταν αρκετά ανεκτές.” Αυτή η μελέτη υποστηρίχθηκε εν μέρει από το Ίδρυμα Ερευνών Λευχαιμίας. Αλλά και την Εταιρεία Έρευνας για τον Καρκίνο και το Ινστιτούτο Οντάριο για την Έρευνα του Καρκίνου.
Οι Συγγραφείς
Ο Spagnuolo είναι συν-συγγραφέας της μελέτης μαζί με υποψήφιους διδάκτορες του Πανεπιστημίου του Guelph Matthew Tcheng και Alessia Roma. Τον διδακτορικό απόφοιτο Nawaz Ahmed και τεχνικό Preethi Jayanth. Άλλοι συγγραφείς είναι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Βατερλώ, το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο, το Πανεπιστήμιο McMaster, το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ. Το Πανεπιστήμιο του Guelph συνεργάστηκε επίσης με κλινικούς από το Νοσοκομείο Princess Margaret στο Τορόντο.
